In The Rain

เนื้อเรื่อง

In The Rain….

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฝนตก  คงเป็นเพราะตอนนี้เป็นฤดูฝน ฝนตกทุกวันและนับวันจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ

ผมกระชับร่มในมือให้แน่นขึ้น...เพราะลมที่พัดมาพร้อมกับสายฝนที่โปรยปรายนั้น อาจจะทำให้ร่มหลุดมือไปได้

ผมรีบก้าวฉับๆฝ่าสายลมไปข้างหน้าให้เร็วที่สุด...เพราะดูเหมือนว่าร่มในมือแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย  ตอนนี้ทุกส่วนของร่างกายผมเปียกปอนไม่ต่างกับคนที่ไม่มีร่มเลย  เบื้องหน้าของผมเป็นร้านกาแฟเล็กๆ เมื่อวานนี้น้องสาวตัวดีรบเร้าให้ผมพามากินเค้ก..ร้านนี้เป็นร้านประจำของเธอเลย...และรสชาติของอาหารที่นี่ก็ใช้ได้ 

เอาหล่ะแวะหลบฝนที่นี่ก็แล้วกัน  หาอะไรอุ่นๆกิน รอให้ฝนซาก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน

เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่หน้าประตูดังขึ้นเมื่อผมก้าวขาเข้าไป  ในร้านมีคนน้อยกว่าที่คิด ผมรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอบอุ่น 

.....ว้าว..ผมชอบร้านนี้จังเลย..ทั้งที่เมื่อวานผมยังรู้สึกเฉยๆอยู่เลย...แน่ล่ะตอนนี้ผมหนาวจนฟันบนกับฟันล่างมันกระทบกันดังกึกๆ

ผมพาร่างกายอันเปียกปอนเข้าไปในร้าน  แล้วนั่งลงตรงโต๊ะว่างติดกับกระจกหน้าต่าง  นั่งตรงนี้จะสามารถมองเห็นภายนอกได้ชัดเจน  คนในร้านหันมามองผมเป็นตาเดียว

.... มองอะไรกัน..แค่ผมสูงไปหน่อยเอง  186 ไม่มากไม่มายซะหน่อย 

ผมชินซะแล้วหล่ะที่ถูกคนมองแบบนี้..ช่วยไม่ได้ที่คนอื่นเตี้ยนี่นา หึหึหึ 

(ผมมักจะหาข้อดีให้ตัวเองเสมอแหละ เพราะผมคือชังมินผู้น่ารัก ^0^)...

พนักงานประจำร้านเข้ามารับออเดอร์..พร้อมกับคุ๊กกี้อันใหญ่ 1 อัน

"คุ๊กกี้เสี่ยงทายค่ะ...เราแจกให้ลูกค้าทุกคนที่มาในวันนี้" พนักงานสาวสวยอธิบาย เมื่อเห็นผมรับคุกกี้ไปด้วยใบหน้าเอ๋อๆ..(เอ..หรือว่าผมจะหน้าเอ๋ออย่างนี้อยู่แล้ว)

....เอาเถอะ แจกอะไรมาผมก็เอา ผมไม่ค่อยหาเหตุผลเรื่องของกินอยู่แล้ว โดยเฉพาะถ้ามันเป็นของฟรี

(พระเอกของเราไม่ค่อยจะ...เลยนะ)

"โกโก้ร้อน กับ เค้กผลไม้ 1 ชิ้นครับ"          ...พนักงานรับออเดอร์แล้วเดินจากไป

ผมกินคุ๊กกี้ในมือไปพลางๆระหว่างรอ

'ฤดูฝนจะนำมาซึ่งสิ่งพิเศษ'…..ผมอ่านกระดาษในมือซึ่งผมดึงออกมาจากคุ๊กกี้เสี่ยงทายอันนั้น

....ฤดูฝนจะนำอะไรพิเศษมาให้ผมล่ะ....นอกจากเปียกเป็นพิเศษ ..

ผมขยำกระดาษเก็บใส่กระเป๋าด้วยความเคยชินอย่างไม่ใส่ใจนัก ในเวลาเดียวกับที่พนักงานสาวคนเดิมยกโกโก้ร้อนและขนมเค้กมาเสิร์ฟ

ตอนนี้ร่างกายของผมเริ่มอบอุ่นขึ้นแล้ว จากถ้วยโกโก้ร้อนในมือ ผมกระชับถ้วยใบอุ่นนั้นไว้ในมือ... ผมล้วงไดอารี่ประจำตัวออกมาจากกระเป๋าเป้....ผมมักจะเขียนไดอารี่ทุกทีที่มีโอกาส...ถึงแม้ว่าอ่านแล้วมันจะแปลกๆก็เถอะ 

 'วันนี้ก็....เหมือนเมื่อวานฝนตกอีกแล้ว

ตอนเช้าไปเรียนหนังสือ....เดินกลับบ้านเปียกไปหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า..หนาวชะมัดเลย

อาทิตย์นี้แวะมาร้านกาแฟ 2 ครั้งแล้ว  เค้กอร่อย 555'

หลังจากเขียนบันทึกประจำวันไม่ได้ความลงไป 2 บรรทัด...ผมก็ไม่รู้จะเขียนอะไรต่อไปอีก  จึงปิดไดอารี่ลง

แล้วมองไปนอกหน้าต่าง...ฝนยังคงตกอยู่ แต่ก็เบาลงกว่าเมื่อครู่แล้ว  ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ก็ผมเดินผ่านทางนี้ทุกวันนี่นา..เวลาไปมหาวิทยาลัยแล้วก็กลับบ้าน... แต่มีบางสิ่งที่ทำให้ผมชะงักสายตา...ภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่ดูจะไม่อนาทรร้อนใจกับฝนที่ตกลงมาเลย...ผิวที่ขาวอยู่แล้วยิ่งซีดลงกว่าเดิม เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน  ร่างบางยืนอยู่ตรงฟุตบาทท่ามกลางสายฝนตกตกลงมาใส่อย่างไม่ขาดสาย...ผมดำขลับเปียกเรียบลู่ลงมาตามต้นคอ...สงสัยจะอกหัก

ก็แค่คนไม่มีร่ม เดินตากฝนทำไมผมต้องสนใจมากขนาดนั้นด้วย...ผมคิดอย่างนั้นแต่ก็สายตาจับจ้องผู้ชายคนนั้นไม่วางตา....

ดูเหมือนว่ารังสีสงสัย(หรือหื่นกันนะ...)ของผมจะแรงกล้าเกินไป  คนถูกมองคงจะรู้ตัวหันมาสบตาผม..ผมได้เห็นหน้าของคนๆนั้นเต็มตาเป็นครั้งแรก...ริมฝีปากอิ่มสีชมพู ดูท่าทางว่าเวลาปกตินายคนนี้คงปากแดงน่าจูบน่าดูเลย แต่ตอนนี้ปากคงซีดลงเพราะความหนาว..... 

วินาทีแรกที่ตาของผมสบเข้ากับสายตากลมโตคู่นั้น..แววตาทะเล้นที่ดูเหมือนจะเก็บอะไรบางอย่างไว้ภายใน ผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า...ความรู้สึกนี้เค้าเรียกว่าอะไรกันนะ......(...)(...)(...)

เราสบตากันอยู่ครู่นึง...ก่อนที่เค้าจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น...ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า  แว่บนึงผมเห็นความเจ็บปวดในแววตาของเค้า....แล้วเค้าก็เดินจากไปท่ามกลางสายฝนนั้น

อะไรกัน..ถือว่าสวยเหรอ..คิดจะมายั่วยวนแล้วจากไปแบบนี้เนี่ยนะ....วิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลกับชิมชังมินหรอก...(ถ้าส่งข้าวกล่องสิมาทุกวันผมจะรับไว้พิจารณา หึหึหึ)..ผมคิดเพ้อเจ้อคนเดียวอยู่ในใจ...ผมกำลังหลอกตัวเองว่าไม่ได้สนใจผู้ชายคนนั้น

'โฉมงามกลางสายฝน....

ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเค้า...และเกิดอะไรขึ้นกับผม

ตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมเห็นเค้า....ผมรู้สึกว่าสายฝนทำให้คนๆนึงดูสวยงามได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ'

......................................

วันรุ่งขึ้นหลังจากเลิกเรียน ผมก็แวะไปที่ร้านนั้นอีก...นั่งอยู่ตรงที่เดิม  มองออกไปที่เดิม...แต่ก็ไม่เคยเห็นแม้แต่เงาของผู้ชายคนนั้น

....บางทีเค้าอาจจะเป็นแค่คนต่างถิ่นที่บังเอิญผ่านมาแถวนี้  และตอนนี้ก็กลับบ้านเกิดไปแล้ว คงไม่มีโอกาสที่จะได้เจอกันอีก

ผมรู้ดีว่าโอกาสที่จะได้เจอกันอีกนั้นมันน้อยเต็มทีแต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดผมถึงพาตัวเองมาที่นี่อีก

ผมมองไปที่บอร์ดรูปที่ติดอยู่หน้าร้าน...นี่เป็นเสน่ห์อีกอย่างนึงของร้านนี้...คือมีบอร์ดไว้สำหรับติดรูปหรือฝากข้อความต่างๆได้...รูปส่วนใหญ่ก็เป็นรูปของลูกค้าทั้งนั้นและมักจะมีข้อความหวานๆ หรือ ข้อความฝากบอกแปะไว้เป็นประจำ...เช่นว่า...เห็นข้อความแล้วโทรกลับด้วย..หรือรูปนี้ถ่ายกับ โอป้า เป็นต้น .. ผมไม่เคยสนใจจะมองดูรูปภาพและข้อความเหล่านี้อย่างจริงจังซักครั้ง....แต่วันนี้น้องสาวตัวดีของผมฝากให้เอารูปมาติดที่บอร์ดนั่นด้วย ..

ก็รูปของผมกับเธอวันที่มากินเค้กกันวันนั้นแหละ...ข้างล่างมีข้อความ...

'พี่ชายผู้ซึ่งถูกแม่บังคับให้พาน้องมากินเค้ก'

…ดูมันเขียนข้อความใต้รูป...น่าจะเขียนว่าน้องสาวจอมร้ายกาจผู้บังคับพี่ชายรูปหล่อให้พามากินเค้ก

ผมมองหาที่ว่างสำหรับติดรูป....แต่ผมก็ต้องชะงักกับรูปใบหนึ่งบนบอร์ด....รูปของผู้ชายคนนั้น...ดูท่าเค้าคงใช้กล้องถ่ายรูปตัวเอง...ผมสีดำตากลมโต และรอยยิ้มที่ดูมีความสุขดูแตกต่างจากวันนั้น  ผมเห็นรูปตัวเองอยู่ด้านหลังในรูปถ่ายของเค้าด้วย  เพราะโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ด้านหลังของเค้าตอนกำลังถ่ายรูป

…นี่เราเคยอยู่ใกล้กันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย??

ข้างล่างภาพมีข้อความ ' ผมชื่อคิมแจจุง แอบรักใครคนหนึ่งอยู่ เอาใจช่วยผมด้วยนะ' ...ผมยิ้มตอบให้กับรูปใบนั้นทั้งที่ในใจรู้สึกราวกับโดนเข็มทิ่มแทงเป็นพันเล่ม...ไม่รู้ว่าทำไมคนที่เจอกัน..สบตากันแค่แว่บเดียวจะมีผลกับความรู้สึกของผมอย่างใหญ่หลวงขนาดนี้....ผมติดรูปของผมข้างๆรูปใบนั้นด้วยมือสั่นเทาก่อนจะก้าวขาออกมาจากร้าน...ฝนยังคงตกพรำๆ ผมเดินฝ่าสายฝนออกไปโดยไม่สนใจว่ามันจะทำให้ผมเปียกปอนแค่ไหน...ตอนนี้ผมก็ทำตัวเหมือนผู้ชายคนนั้นไม่มีผิด..............

 'สายฝนที่ร่วงหล่นลงมา...ผมเคยได้คำทำนายว่า ฤดูฝนจะนำมาซึ่งสิ่งพิเศษ  ผมเคยสงสัยว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร

บัดนี้ผมได้รู้แล้ว...สายฝนนั่นเองที่นำพาสายตาของผมไปพบกับใครบางคนที่สามารถทำให้ผมรู้สึกพิเศษอย่างไม่น่าเชื่อ แม้เพียงแค่ได้มองจากที่ไกลๆ

ความรู้สึกพิเศษนั้น....นำมาซึ่งความเจ็บปวดจนผมแทบจะหายใจไม่ออก  เมื่อผมได้รู้ว่าใครคนนั้นคงไม่มีทางจะตอบรับความรู้สึกของผมได้     ผมรู้สึกพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ'

……………………………………………………..

ผมนอนซมเพราะพิษไข้อยู่ 2 วัน   ผมคงทนนอนป่วยอยู่ที่บ้านได้ไม่นาน  เพราะยัยน้องสาวตัวดีของผมนะสิ

...ดูสิ พี่เชื้อป่วยแทนที่จะเป็นห่วง...มันถากถางผมทุกวัน

"นี่..สารอาหารที่พี่กินเข้าไปทุกวันน่ะเอาไปบำรุงกระดูกต่อความสูงอย่างเดียวเลยเหรอ....ไม่ไปบำรุงเซลล์สมองบ้างเลยหรอก ถึงได้ถือร่มเดินตากฝนกลับบ้านแบบนั้นน่ะ"

จะว่าไปก็ถูก...ผมเป็นอะไรไปนะ....แค่รู้ว่าคนบางคนมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ก็เบลอถึงขนาดลืมกางร่มแล้วเดินตากฝนกลับบ้าน...ถึงจะดูเหมือนพระเอก MV แต่ต้องมาเป็นไข้เนี่ย  ไม่คุ้มกันเลย

……………………………………………………..

....ให้ตายเถอะ...มันจะตกอะไรนักหนานะ....สุดท้ายผมก็ต้องแวะเข้าไปหลบฝนในร้านกาแฟร้านเดิมอีก...

ผมเลือกที่นั่งตรงที่เดิม...ดูเหมือนที่ตรงนั้นจะว่างไว้รอผมเสมอ(...ผมอาจจะคิดไปเอง..แต่มันว่างทุกครั้งเลยนะ)

หลังจากที่ผมสั่งชาร้อนกับครัวซอง ไปแล้ว ผมก็ ล้วงไดอารี่ขึ้นมาเขียนอีก หลังๆมานี้ไดอารี่ของผมมีแต่เรื่องราวน้ำเน่าจนตัวผมเองก็คาดไม่ถึงว่าจะเขียนไปได้

'ในร้านๆเดิม...ที่นั่งที่เดิม...คนๆเดิม..ทุกสิ่งทุกอย่างก็เหมือนเดิม

หากแต่ความรู้สึกในวันนี้กับวันนั้นมันช่างต่างกัน...ตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกินที่ได้มานั่งอยู่ในที่ๆเดิมตรงนี้

คิมแจจุง..หวังว่าคนที่คุณคงชอบบคุณนะ...ผมเองยังชอบคุณเลย'

"ชาร้อนกับครัวซอง ครับ"

…เสียงใครหวานทุ้มของใครคนหนึ่งทำให้เงยหน้าขึ้นมาจากการไดอารี่นั้น

ผมอ้าปากค้าง..เมื่อคนที่นำอาหารมาเสิร์ฟนั้นคือผู้ชายคนนั้นนั่นเอง...คิมแจจุงยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วเสิร์ฟอาหารให้ผม  ผมยังคงพูดอะไรไม่ออก

"สวัสดีครับ ผมชื่อคิมแจจุง..เป็นเจ้าของร้านนี้ครับ...รับประทานให้อร่อยนะครับ"

คิมแจจุงคนนั้นยิ้มให้ผมอีกหนึ่งทีก่อนจะเดินจากไป

ผมดื่มชาอย่างร้อนรนจนแทบสำลัก....แน่นอนว่าผมอยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

ยิ่งเห็นหน้าใกล้ๆแล้ว ยิ่งเห็นว่างดงามขนาดไหน...และผมก็ยิ่งเจ็บปวดใจ

....แน่หล่ะ สวยขนาดนั้นถ้ายังไม่มีแฟนก็คงแปลก

ผมวางเงินไว้บนโต๊ะ..แล้วคว้าเป้เดินออกจากร้านทันทีที่ดื่มชาหมด

...........................................................................................................

.....อยู่ไหนนะ??..

คืนนั้นผมหาไดอารี่ไม่เจอ  หลังจากที่ค้นหาอยู่หลายรอบ  ผมก็เริ่มตระหนักได้ว่า ผมคงไม่สามารถย่างกรายเข้าไปในร้านกาแฟนั้นได้อีกต่อไป...เพราะผมคงลืมมันไว้ที่นั่นแน่ๆ  เป็นไปได้สูงว่าคิมแจจุงคนนั้นอาจจะได้อ่านไดอารี่ของผมแล้ว

......ตายล่ะ..เค้าก็รู้น่ะสิว่าผมแอบชอบเค้าน่ะ

............................................................................................................

เช้าวันรุ่งขึ้น....

น้องสาวตัวแสบของผมยื่นถุงกระดาษใบหนึ่งตรงหน้าผมเมื่อผมเปิดประตูห้องออกมา

"เมื่อเช้ามีพี่คนที่สวยๆน่ะ  เอามาให้…บอกว่าฝากให้พี่ด้วย"

"หืม...ขอบใจนะ..." ผมรับถุงกระดาษใบนั้นมา  แล้วเปิดดูข้างใน  ใครกันนะเอามาให้ผม

…ไดอารี่เล่มนั้น!!!  ผมตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อเห็นว่าของที่อยู่ในถุงคืออะไร

.....งั้นคนที่สวยๆที่ว่าก็...

ผมเปิดไดอารี่ไล่ไปจนถึงหน้าสุดท้าย  มีลายมือที่ผมไม่คุ้นเคยเขียนเอาไว้ต่อจากข้อความของผม

'สวัสดีครับ...ผมชื่อคิมแจจุง (คงเป็นคำขึ้นต้นที่ติดปาก)

ผมต้องขอโทษด้วยที่ถือวิสาสะอ่านไดอารี่ของคุณ...เมื่อวานนี้คุณลืมมันเอาไว้ที่ร้าน

และผมก็ต้องขอโทษอีกครั้งที่ทำให้คุณต้องวุ่นวายใจ...นับตั้งแต่วันที่เราสบตากันในวันฝนตกนั้น

ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณดี...เพราะผมเองก็เคยคิดว่าคนที่ผมชอบและเฝ้ามองเค้ามานานมีคนที่รักอยู่แล้วทั้งๆที่ความจริงแล้วนั่นเป็นน้องสาวของเค้า...ผมรู้ความจริงเมื่อเห็นรูปที่บอร์ดใน 2 วันถัดมา…และในอีก 2 วันถัดมา ผมก็ได้รู้ว่าคนที่ผมชอบก็ชอบผมอยู่เหมือนกัน....จากไดอารี่เล่มนี้

...ที่ตรงนั้นยังเป็นของคุณเสมอ...ผมจะรอคุณครับ

คิมแจจุง '

ผมปิดไดอารี่ลงด้วยหัวใจเต้นรัวเมื่ออ่านข้อความนั้นจบ...สงสัยผมคงต้องกลายเป็นลูกค้าประจำของร้านนั้นซะแล้ว....

..... 'ฤดูฝน จะนำมาซึ่งสิ่งพิเศษ'